Τέος Ρόμβος – Ενάντια στην αποκτήνωση

Τέος Ρόμβος

 Ενάντια στην αποκτήνωση

[Το κείμενο αυτό στάλθηκε στην ηλεκτρονική λίστα αλληλογραφίας του συγγραφέα, στις 8 Μαΐου του 2010, ως εισαγωγή σε μια συλλογή επισυναπτόμενων κειμένων καθαρής και απερίφραστης καταδίκης στη δολοφονία των τριών ανθρώπων στην τράπεζα Μαρφίν στην Αθήνα, στις 05.5.2010. Ορισμένα από τα κείμενα αυτά συμπεριλαμβάνονται και στην παρούσα έκδοση.]

Οκτώ Μαΐου Δύο χιλιάδες δέκα

Αγαπητοί φίλοι, σύντροφοι, συνάνθρωποι, διαβάστε τα επισυναπτόμενα κείμενα γραμμένα από διάφορες συλλογικότητες αναρχικών, αντιεξουσιαστών και ατόμων που διαφωνούν με την άσκηση βίας από κάποιους που αυτοανακηρύσσονται «πρωτοπορίες» και την παθητικοποίηση ημών των υπολοίπων.

Κάποτε αυτά όλα ξεκίνησαν σαν έκφραση του αυθόρμητου, ενώ σήμερα τείνουν σε κακέκτυπα μπολσεβίκικης επαναστατικότητας και νετσαγεφικής απόγνωσης.

Αυτοί που σκότωσαν χτες, προχτές, όλοι αυτοί οι σπάστες, οι ισοπεδωτές, το «κόμμα του ένοπλου» όπως αυτοπροσδιορίζονται, στην πραγματικότητα μισούν τη συντροφικότητα, τον έρωτα, τη ζωή, τη δημιουργία, και θέλουν να μας παρασύρουν μαζί τους στο σκότος, στο ζόφο.

Ήρθε ο καιρός να μιλήσουμε ανοιχτά, να αναρωτηθούμε αν τέτοιες πράξεις συνάδουν με τις ιδέες και την ανθρωπιά μας, να προβληματιστούμε και να ξεκαθαρίσουμε αν είμαστε υπέρ της Ζωής ή με το Θάνατο.

Δεν είναι δυνατόν να παρακολουθούμε απαθείς κάποιους δίπλα μας να καίνε και να σκοτώνουν συνανθρώπους μας, ενώ την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι χαχανίζουν και φωτογραφίζουν το γεγονός με τα κινητά τους, αποφαινόμενοι –ελαφρά τη καρδία– ότι καλώς τα παθαίνουν διότι είναι απεργοσπάστες.

Εάν είχα βρεθεί στη Σταδίου εκείνη τη μέρα, θα προτιμούσα να καώ μαζί με τους τρεις αυτούς ανθρώπους, παρά να συνεχίσω να ζω και να ντρέπομαι γιατί δεν αντέδρασα.

Αυτά τα κείμενα αντίστασης που στέλνω, τα προσυπογράφω όλα γιατί τολμούν και εναντιώνονται σε τέτοιου είδους αποκτηνωμένες πρακτικές από τους «ειδικούς της βίας».

Απλά συγκλονισμένος

Τ. Ρόμβος (αναρχικός κι εγώ)

Τέος Ρόμβος (Αθήνα, 1945). Συγγραφέας, μεταφραστής, εκδότης και ακτιβιστής. Μπαρκάρισε στα καράβια το 1961, έζησε κατά διαστήματα στη Λατινική Αμερική, στην Ιαπωνία, στις Ηνωμένες Πολιτείες κι αλλού. Μονιμότερη διαμονή στη Γαλλία (1966-1969), στη Γερμανία (1969-1974 και 1987-1991), στην Αθήνα (1974-1981), στο Κρανίδι Πελοποννήσου (1981-1984), στην Αφρική (1984-1985) και σε όλα τα μεσοδιαστήματα στην Αθήνα. Από το 1993 ζει στην Απάνω Χώρα της Σύρου. Στα χρόνια της Γαλλίας συμμετείχε σε πειραματικές ταινίες, μετά την μεταπολίτευση δημιούργησε το βιβλιοπωλείο Οκτάπους και το περιοδικό Τρύπα. Εξέδωσε τα βιβλία Τηλεφυματίωση (1976), Τρία φεγγάρια στην πλατεία (1985), Πλάνος δρόμος (1987), Ασσασίνοι του Βορρά, Δροσουλίτες του Νότου (1991), Κείμενο Πάθος (1995), Ίχνη (2002), Άνθη της πέτρας (2003), Κρυφά ταξίδια (2005), Πλωτίνος Ροδοκανάκης, ένας Έλληνας αναρχικός (2006). Συμμετέχει ενεργά στο Δίκτυο Αιγαίου και στο ηλεκτρονικό περιοδικό Εύπλοια: http://www.eyploia.gr/

εκδοτικό σημείωμα

 

Εκδοτικό σημείωμα

Η έκδοση του βιβλίου Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική σχεδιάστηκε από τους Γιάννη Ευαγγέλου, Θανάση Πολλάτο και Θανάση Τριαρίδη το καλοκαίρι του 2010, οι οποίοι προκαθόρισαν τον τίτλο και το κείμενο του οπισθοφύλλου. Στους συμμετέχοντες στάλθηκε έγγραφη πρόσκληση με τον τίτλο και το κείμενο του οπισθοφύλλου, καθώς και με τον κατάλογο των άλλων προσκεκλημένων – ώστε να είναι σε όλους απολύτως σαφής ο προσανατολισμός της έκδοσης (και να γνωρίζουν έτσι πλήρως σε τι συμμετέχουν). Για να μην υπάρχει το παραμικρό περιθώριο παρερμηνείας, όλα τα κείμενα του βιβλίου ενόσω συγκεντρώνονταν, αλλά και η τελική μορφή της σελιδοποίησης, στάλθηκαν σε όλους τους συμμετέχοντες πριν από την έκδοση (πλην, βέβαια, του Μεχμέτ Ταρχάν, που λόγω γλώσσας δεν ήταν σε θέση να τη διαβάσει).

Η παρούσα έκδοση είναι (ή φιλοδοξεί να είναι) μια ξεκάθαρη και δημόσια τοποθέτηση ενάντια σε κάθε μορφής πολιτική βία. Σε καμιά περίπτωση δεν συνιστά κανενός είδους μανιφέστο, πολιτική κίνηση ή έστω πλατφόρμα κοινής δράσης. Στις σελίδες του βιβλίου συναντιούνται άνθρωποι με διαφορετικές ή και επάλληλες πολιτικές, φιλοσοφικές, θρησκευτικές απόψεις, με διαφορετικές ή και επάλληλες διαδρομές και δράσεις και με μόνο πυρηνικό κοινό στοιχείο την αντίθεση σε κάθε πολιτική βία. Όλοι οι συμμετέχοντες προσκλήθηκαν ως αυτόνομες προσωπικότητες και (φυσικά) η υπογραφή του καθενός δεσμεύει μόνον το άτομό του.

Το κριτήριο πρόσκλησης των 22 συγγραφέων αυτού του τόμου ήταν η δημόσια στάση και δράση τους απέναντι στην κρατική βία: νιώσαμε πως είχαμε την ανάγκη να διαβάσουμε τις τοποθετήσεις αυτών ακριβώς των ανθρώπων ενάντια σε κάθε βία – για να επιβεβαιώσουμε μέσα μας το αυτονόητο: πως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να απειλεί, να εκβιάζει και να τρομοκρατεί τον άλλον για να τον υποχρεώσει να ασπαστεί τις ιδέες του, πως αυτό είναι ο ορισμός του φασισμού. Φυσικά, ο κατάλογος των προσκεκλημένων δεν διεκδικεί την παραμικρή επάρκεια στη χαρτογράφηση ενός «κινήματος» για τη μη βία στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα (κάτι τέτοιο θα απαιτούσε κυριολεκτικά πολύχρονη και αναλυτική έρευνα). Οι προσκλήσεις έγιναν από τους τρεις επιμελητές με κριτήρια απολύτως προσωπικά, συναισθηματικά, κάποιες φορές φιλικά ή ακόμη και πρακτικά/συγκυριακά. Έτσι, άνθρωποι με τεράστια προσφορά στην υπόθεση της μη βίας στην Ελλάδα δεν προσκλήθηκαν, είτε γιατί δεν τους σκεφτήκαμε είτε γιατί δεν είχαμε τη δυνατότητα πρόσβασης σε αυτούς. Επομένως, μόνον ενδεικτική μπορεί να είναι η μάζωξη των 22 συγγραφέων αυτού του τόμου (ωστόσο, η συμμετοχή τόσων αντιρρησιών συνείδησης, και μάλιστα προερχόμενων από διαφορετικές γενιές, σε μια τέτοια έκδοση ίσως τελικά κάτι να σημαίνει…)

Επίσης είναι προφανές πως οι συμμετέχοντες δεν έχουν την ίδια ένταση, διάρκεια και παρουσία στην υπόθεση της αντίθεσης στην κρατική βία – εξάλλου, κάτι τέτοιο δεν θα ήταν δυνατό. Για παράδειγμα, οι όποιες εκ του ασφαλούς δράσεις των τριών επιμελητών της έκδοσης δεν μπορούν, ούτε κατά διάνοια, να συγκριθούν με τους αγώνες ανθρώπων όπως ο Π. Κοροβέσης, ο Μ. Μαραγκάκης ή ο Θ. Μακρής – για να αναφέρουμε τρεις μόνο από τους συντελεστές αυτού του βιβλίου που φυλακίστηκαν για την αντίθεσή τους στη βία και τον τρόμο. Ωστόσο, πιστεύουμε ότι το κάθε κείμενο κουβαλά την (πάντοτε υποκειμενική, πάντοτε προσωπική και πάντοτε υπό κρίση) αλήθεια του: ο αναγνώστης, εφόσον το θέλει, ίσως μπορεί να βυθομετρήσει το βιωματικό βάθος κάθε τοποθέτησης και να αναζητήσει τη γενικότερη στάση ζωής που τη διαπερνά.

Αφού παραδόθηκαν όλες οι συνεργασίες, το βιβλίο δομήθηκε από τους επιμελητές σε τρία μέρη: στο πρώτο προτάχτηκαν κατά το πλείστον βιωματικά κείμενα που καταγράφουν μια συνολική στάση ζωής απέναντι στη βία. Το δεύτερο μέρος αφορά τοποθετήσεις για την κατ’ όνομα «αντιεξουσιαστική» μα βαθύτατα εξουσιαστική σε κάθε έκφανσή της πολιτική βία της τελευταίας χρονιάς και για τα θύματά της. Στο τρίτο μέρος συγκεντρώθηκαν κείμενα που επιχειρούν να δουν στην πολιτική βία τον ζωτικό πυρήνα του φασισμού, την αντιπολιτική απανθρωπιά και τη σταδιοποίηση της βαρβαρότητας. Οι τίτλοι και των τριών μερών (Η αδελφοσύνη ως η μόνη απάντηση στη βία, Οι δικές μας ζωές και οι ζωές των άλλων, Στο βάθος κάθε βίας αχνοφέγγει…) προέκυψαν μέσα από τα ίδια τα κείμενα κάθε ενότητας. Το κείμενο του Περικλή Κοροβέση γράφτηκε ως πρόλογος του όλου εγχειρήματος και ως τέτοιο προτάσσεται στο βιβλίο.

Τέλος, ο χρόνος που γεννήθηκε η έκδοση ήταν πολλαπλά (και περίπου αναπόφευκτα) στιγματισμένος από τις αλλεπάλληλες δολοφονίες που έγιναν στην Αθήνα την άνοιξη του 2010: του 15χρονου Χαμί Νατζάφι (στις 28.3.2010) και των τριών υπαλλήλων της Μαρφίν (της Παρασκευής Ζούλια, της εγκύου Αγγελικής Παπαθανασοπούλου και του Επαμεινώντα Τσακάλη στις 5.5.2010). Προφανώς οι αναφορές σε αυτούς τους φόνους είναι πολλές μέσα στο βιβλίο – εξάλλου, αρκετά κείμενα είναι δημόσιες τοποθετήσεις που γράφτηκαν με αφορμή εκείνους τους φόνους. Ωστόσο, δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες: η πολιτική βία θα συνεχιστεί, οι δοξολογίες του φόνου θα πληθαίνουν, η ανοχή/συνενοχή θα εξακολουθεί όλο και πιο ανυπόφορη (και τα αμείλικτα γεγονότα το επιβεβαιώνουν: ενώ συγκροτούνταν η παρούσα έκδοση, κατά τη διάρκεια του Ιουνίου και του Ιουλίου του 2010, ομάδες δολοφόνων σκότωσαν τον υπασπιστή της αστυνομίας Γιώργο Βασιλάκη και τον δημοσιογράφο Σωκράτη Γκιόλια, ενώ η φονική και τρομοκρατική κρατική βία κατά των μεταναστών συνεχίζεται κόντρα σε κάθε ανθρώπινη αξία). Έτσι ο αναγνώστης, όταν διαβάζει τα ονόματα των συγκεκριμένων νεκρών, ας προσπαθήσει να βάζει πλάι τους και τα άλλα, προηγούμενα και μεταγενέστερα (μα πάντοτε δικά του), θύματα της πολιτικής βίας, όποια μορφή κι αν έχει αυτή, όποιο σύμβολο τρόμου κι αν τη συνοδεύει. Εξάλλου, για καθέναν που χάνεται, η καμπάνα χτυπάει πάντοτε για σένα – δηλαδή για όλους μας.

Γ. Ευαγγέλου, Θ. Πολλάτος, Θ. Τριαρίδης

Βερολίνο, Αθήνα, Θεσσαλονίκη – Αύγουστος 2010

 

Περιεχόμενα

εκδοτικό σημείωμα

Περικλής Κοροβέσης, Τι είναι εν τέλει η πολιτική βία;

Α. Η αδελφοσύνη ως η μόνη απάντηση στη βία

Τέος Ρόμβος, Ενάντια στην αποκτήνωση

Μιχάλης Μαραγκάκης, Η αδελφοσύνη είναι η μόνη απάντηση στη βία

Μεχμέτ Ταρχάν, Η βία είναι έγκλημα κατά της ανθρωπότητας

Θανάσης Μακρής, Είναι το σπάσιμο μιας βιτρίνας βία;

Αλέκος Γεωργόπουλος, Για τη βία και τη μη βία

Παναγιώτης Δημητράς, Καμιά ανοχή χωρίς συνενοχή

Παναγιώτης Παπαδόπουλος (Κάιν), Η αγάπη είναι το μόνο μου όπλο

Θοδωρής Ηλιόπουλος, Ομερτά

Β. Οι δικές μας ζωές και οι ζωές των άλλων

Γιώργος Μοναστηριώτης, Είμαστε όλοι αστυνομικοί

Κορομηλάς/Μπακόπουλος/Σιαβελής/Πολλάτος, Για τους νεκρούς της Μαρφίν

Θανάσης Τριαρίδης, Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική

Γιάννης Ευαγγέλου, Τρία κείμενα για την πολιτική βία

Ελένη Καρασαββίδου-Κάππα, Ο δρόμος

Κυριάκος Αθανασιάδης, Δύο κείμενα για πέντε φόνους

Γιάννης Εξαδάκτυλος, Δεν είναι αυτή η επανάσταση

Θανάσης Τριαρίδης, Η φωτογραφία

Γ. Στο βάθος κάθε βίας αχνοφέγγει…

Θανάσης Πολλάτος, Βία και Επανάσταση

Ελεάννα Ιωαννίδου, Ούτε γκρεμίζεται, ούτε χτίζεται

Στράτος Τζίτζης, Βία στη βία της εξουσίας…

Άγγελος Νικολόπουλος, Σκόρπιες σκέψεις ως δήλωση

Ναυσικά Παπανικολάτου, Η βία είναι αντι-πολιτική

Παναγιώτης Σιαβελής, Ο Μύθος ως υπόστρωμα της Βαρβαρότητας

Θανάσης Τριαρίδης Η πιθανότητα της Φαουστίνας Μερσέντες